:(

Postanowiłam zakończyć ten blog z wiadomych ( lub nie wiadomych) powodów. Po pierwsze nikt nie komentuje moich postów i straciłam radość z pisania, po drugie mam inny pomysł na opowiadanie o moich idolach. Jeśli chce, a bardzo proszę wchodcie na mój nowy blog:     http://zakochajsiewonedirection1.blogspot.com/   .  Zapraszam.

Rozdział 4 cz. 1

Proszę zobaczyć notkę :)
-------------


Z oddali szła dość chuda osóbka, obok niej jakiś facet. Powoli przybliżali się. Chciałam uciekać, ale moje nogi tak jakby wrosły w ziemię. Po kilku minutkach podeszli i widziałam ich twarze dokładnie. Ona miała suknie poniżej kolan i sweterek, on koszule i spodnie.
-Cześć. Jestem twoją ciocia. Mam na imię Kasia i będziesz u mnie mieszkać, a to jest mój mąż, twój wujek Jakub. Kuba weź od niej walizki.
-Dobrze. Mogę?

-Tak, jasne.

Podałam mu moje walizki i udałam się za moimi nowymi opiekunami do samochodu. Dziwnie to brzmi. Nigdy ich nie znałam, a teraz mieli się mną opiekować nieznajomi mi krewni. Jechaliśmy tak w ciszy dobre 15 minut, a może nawet więcej, gdy nagle auto się zatrzymało. Wysiadłam, a wraz ze mną „ciocią”. Wujek wziął mój bagaż. Ja tylko popatrzyłam się na dom, który pewnie kosztował miliony.

Ładny nie? Sam ogródek wyglądał schludnie i posiadał wiele krzewów oraz nieznanych mi kwiatów. Weszłam drzwiami i otwarłam szeroko oczy. Dom składał się z dużego salonu, pokaźnej kuchni, kilku pokoi i sypialni, strychu oraz piwnicy. Po oprowadzeniu mnie po całym domu, ciocia zabrała mnie wreście do mojego pokoiku, który wyglądał tak:

-Wiem, że za bardzo nie cieszysz się, że będziesz z nami mieszkać. Ale chcę żebyś mnie tolerowała.Ten pokoi urządziłam z myślą o tobie. Mi się podoba, a tobie?-zapytała moja ciocia.

Podbiegłam do niej szybko i przytuliłam się mocno.
-I to jak-wyszeptałam.
-Cieszę się-po chwili przyszedł wujek z moimi walizkami.-To ja cię zostawię, rozpakuj się, a za godzinkę będzie kolacja.
-Dobrze.
Otworzyła drzwi, przez chwilę popatrzyła na mnie i wyszła. Wzięłam swoją walizkę i zaczęłam się rozpakowywać. Po 30 minutach wszystko było gotowe. Miałam wiec kolejne 30 minut tylko dla siebie. Wzięłam telefon i szybko zadzwoniłam do Klaudii, a później do rodziców. Opowiedziałam im o domu i pokoju, który zamieszkuje i o moich krewnych(czytaj: ciocia Kasia i Wujek Kuba).
Po zakończonych rozmowach wzięłam gitarę i brzdąkałam piosenkę One Direction. Kiedyś grałam na gitarze i uczyłam się grać, ale z emocji, a może z lenistwa zapomniałam. Poszłam do kuchni, bo byłam bardzo głodna.
-O jesteś-była trochę zdziwiona- siadaj.
Usiadłam i wzięłam kanapkę, która już po chwili znalazła się w moim żołądku. Po kolacji udałam się do pokoju i zasnęłam.Po przerwie świątecznej poszłam do nowego liceum. Trochę się bałam, bo przecież nowe otoczenie-nowi ludzie. Nie wiem co o mnie pomyślą. Ubrałam się w wygodne ciuchu ,czyli T-shirt, rurki i vansy. Stanęłam przed szkołą i popatrzałam na krajobraz otaczający ten duży budynek. Było tam kilka drzewek. Wzięłam głęboki oddech i otworzyła wielkie drewniane drzwi. Zrobiłam pierwszy krok i nagle poczułam jakby miliony spojrzeń na mnie. Patrzyli się na mnie jak na jakąś idiotkę. Po kilku minutach poszłam do swojej szafki, która znajdowała się na końcu korytarza. Wzięłam potrzebne mi książki, zamknęłam ją szczelnie. Lekcje minęły niezwykle szybko. Poznałam kilka koleżanek, a nawet kilka directionerek.(XD) Po lekcjach bardzo zgłodniałam i poszłam do pobliskiego MacDonalda. Zamówiłam tam szejka oraz frytki. Po około 5 minutach już byłam na dworze i pisałam z Klaudią. Byłam tak pochłonięta tą czynnością, że nie zauważyłam chłopka, który szedł w moją stronę.
-Jak chodzisz kretynie. Zobacz co zrobiłeś.
Ten ów chłopak wpadł na mnie. Miałam całego szejka na sobie. Chłopak miał w ręku telefon co mogłam wywnioskować, że też coś robił na telefonie. Spojrzałam trochę wyżej dokładnie na jego twarz. Brunet miał burzę loków na głowie, które nie układały się za specjalnie. Spod loków patrzyły zielone oczy zakryte okularami przeciwsłonecznymi, które spoglądały na mnie trochę ze współczuciem, ale także z rozbawieniem tą sytuacją. Chłopak był wysportowany, a ubranie, które nosił markowe. Spojrzałam na jego piękne oczy i na chwilę odpłynęłam z tego świata. Stałam tak ze 2 może 3 minuty.
-Nic ci się nie stało?- patrzał na mnie ze zdziwieniem.
-Nie, nic mi się nie stało- odpowiedziałam z małym sarkazmem.
-Gdzie moje maniery. Jestem Harry- przedstawił się podając dłoń.
-Ja jestem Zuza. Chyba cię skądś kojarzę- po chwilowym przemyśleniu dodałam.- Ty czasami nie jesteś z One Direction?
-Taak. Tylko proszę nie krzycz- wyszczerzył swoje ząbki.
-Nawet nie miałam zamiaru- uśmiechnęłam się.
-Przepraszam cię. To moja wina.
-Nic się nie stało wypierze się.
Tak naprawdę to się stało. Na ulicy wpadł na mnie członek One Direction. Nie mogłam w to po prostu uwierzyć. W duszy krzyczałam. Tylko jeden problem jak dojdę do domu. I co powiedzą moi nowi opiekuni.
-Mam pomysł. Chodź ze mną- po chwilowej ciszy dodał.
-Coo? Ja mam iść z tobą?- Byłam bardzo zdziwiona.- A tak w ogóle po co?
-No chyba nie będziesz tak chodzić- wskazał na moje ubranie.
-No dobra.
Wziął mnie za rękę i prowadził jak małe dziecko. Chodziliśmy dość szybko, a ludzie, których omijaliśmy patrzyli się. Szliśmy tak przez kolejne uliczki. Po prosto nie wierzyłam. Gwiazdor taki jak Harry się mną interesuje.
-To tutaj- wskazał na dom, przepraszam na willę, przed którą staliśmy.
-Pięknie tu-uśmiechnęłam się na co on zrobił to samo.
-No to chodź, ale z góry przepraszam za chłopaków.
Weszliśmy przez furtkę, a następnie udaliśmy się ścieżką, która poprowadziła nas do drewnianych drzwi. Lokowaty wyciągnął z kieszeni klucze, włożył do dziurki (tylko bez skojarzeń :D) i cicho przekręcił. Następnie otworzył drzwi lekko się ukłonił zapraszając gestem. Kilka osób od razu wybiegło z salonu. Mogłam się tylko domyśleć.  Nie mogłam uwierzyć co tam widzę, a raczej kogo....

-------------------------------------------

Hejka. Mam kilka spraw do omówienia z wami. A więc (nie zaczyna się zdania od 'a więc' XD):

- ten rozdział wyszedł mi chujowo (sorry za słowo, ale ono najlepiej wyraża ten post) chyba, że wy inaczej uważacie

-to jest połówka rozdziału, bo dalsze wydarzenia postanowiłam napisać w następnym

-nie mam kompletnie weny i wyszedł taki jaki wyszedł

-następny rozdział dodam za półtora tygodnia ( 9-12 dni); musze się uczyć na testy i  kartkówki, których mam- niech pomyśle- 10? chyba tak; życzcie mi powodzenia w tak ciekawym zajęciu :D

-komentujcie to pomaga i daje ochotę na dalsze pisanie

-jak widzicie wczoraj zmieniłam trochę wygląd mojego bloga fajny? proszę o opinie

-chyba o czymś zapomniałam, ale  nie wiem najwyżej dodam w komentarzu pod tym postem

Więc miłego czytania. Wszelkie opinie czy też uwagi pisać w komentarzach. Trochę się rozpisałam ale co tam :).

3 ROZDZIAŁ

Rozdział 3

Wychodzę z kościoła w zielonej sukience, czarnych balerinkach, a w rękach niosę mały bukiecik białych róż. Przed nami idzie para młoda. Pani młoda miała na sobie białą suknię do ziemi, z licznymi falbankami, natomiast jej mąż ubrał się w szykowny garniturek. Wszystko byłoby ok, gdyby nie sam fakt, że to Liam z Daniell. Wszyscy obsypują ich ryżem, a następnie udają się na wesele. O dziwo nie ma Daniell. Gdy jesteśmy pod wejściem fani i paparazzi robią mnóstwo zdjęć. -Patrzcie tam jest Zayn Malik!-krzyknęłam pokazując w stronę stoiska robiąc przy tym bukiet dla Daniell. Wszyscy pobiegli tam i nagle usłyszałam wielki chlupot wody dobiegającego z jeziorka.  -Co ty takiego zrobiłeś?-spytałam patrząc na ludzi w wodzie.

-Chodź- po kilku krokach dodał- powiedziałem, że jeśli zanim spadnie moneta na stół i oni będą w wodzie to dam im autografy- uśmiechnął się szczerze.

-Ale ty masz łeb.

Po prostu czułam jakbym znała ich od bardzo dawna. Podeszłam do Liama i wręczyłam mu bukiet dla panny młodej, której nadal nie było. Nagle przyszedł Niall z dwoma głupkami (czytaj Harry i Louis) I wszyscy zaczęliśmy się gonić. Po około 10 minutach Harry wziął wąż i polewał wodą po kolei każdego. Każdy był mokry nawet ja. Podszedł do mnie Harry, otworzył usta jakby chciał coś powiedzieć.

-Zuza muszę coś ci powiedzieć . Ja cię...

Powoli otwieram oczy i patrzę na osóbkę stojącą w moim pokoju. Po kilku sekundach „otrzeźwiałam”. Mama buszowała w moich rzeczach.

-Dlaczego mnie obudziłaś? Miałam taki fajny sen.

-Śpij, śpij córuś.

Lepszego momentu nie mogła wybrać. Strzeliłam typowego face-palma i położyłam się. I teraz mi powiedz jak mam zasnąć?

Zryty sen i to bardzo, ale co to miało znaczyć? Ledwo dosięgłam telefon, wzięłam go. Widniały tam kilka cyferek. Po krótkim kontemplowaniu ich, wstałam z łóżka. Było po 11 więc ubrałam się w biały T-shirt, czarne leginsy oraz białe vansy i wyruszyłam do kuchni. Otworzyłam szafkę i nasypałam do miski moje ulubione czekoladowe płatki, a następnie zalałam je letnim mlekiem. Potem wzięłam telefon o zadzwoniłam do Klaudii.

   ROZMOWA

-Hej- przywitała mnie ochoczo.

-Hej możesz wpaść?

-Jak? Gdzie? Kiedy?

-Na swoim jednorożcu przygalopuj do mojego domu, teraz.

-Jednorożec jeszcze je więc za jakieś 10 minutek od teraz będę.

-Czekam. Pa- pożegnałam ją.

-Do zobaczenia.

KONIEC ROZMOWY

Po około 10 minutach zadzwonił dzwonek. Otworzyłam je i przywitał mnie znajomy głos.

-Hej, psiapsióło. Co tam?
-Hejka, a nic poza tym, że JUTRO WYJEDŻAM- te ostanie słowa wręcz wykrzyczałam.

-O kurwa na śmierć zapomniałam.

-Nie ma sprawy-udawałam focha.

-No chodź przeprosinowy przytulas?-przytuliła mnie tak mocno, że za chwilę by mnie udusiła.

-Za chwile mnie udusisz- odkleiła się ode mnie- tak lepiej- dodałam.

-Z jednej strony ci zazdroszczę, bo jedziesz do Londynu na koncert, ale z drugiej strony to ci współczuje.

-Dobra koniec smutku na dzisiaj, a teraz chodź na górę-odparłam.

Weszliśmy do mojego pokoju włączyliśmy telewizję na kanał muzyczny, gdy nagle poleciała znajoma nam muzyka. Zaczęliśmy się wygłupiać i próbować śpiewać.( tak dla woli ścisłości ta piosenka nazywa się one way or another :) ) Po tej piosence leciała o dziwo następna piosenka One Direction. Po kilku, kilkudziesięciu piosenek opowiedziałam je mój zwariowany sen ze szczegółami. Klaudia po dokładnym wysłuchaniu popatrzyła się na mnie szerokimi oczyma jak dwie monety pięciozłotowe i powiedziała:

-Ale, ale...

-No wyduś to wreście z siebie.

-To oznacza, że on za tobą tęskni. I nawet nie mów, że kłamię , bo to prawda.

-Cooooooooooooooooooo?!-rzuciłam się na łóżko i wszystko przeanalizowałam od nowa.

-Jakie ty masz szczęście- miała wielki banan na twarzy.

-Dobra chodź na karaoke, pośpiewamy sobie jak za starych dobrych czasów-miałam je od 5 roku życia.

Włączyliśmy wszystko co należy i wybrałyśmy głównie piosenki naszego ulubionego zespołu( One Direction). Nie wiem czy to można nazwać śpiewaniem, więcej wygłupiałyśmy się niż śpiewałyśmy. Tak minęły kolejne 3 h.

-Jestem głodna- oznajmiłam.

- Ja też.

Zeszłyśmy na dół.

- Więc tak jest nutella, babeczki czekoladowe, hmmm no i to wszystko.

Popatrzyłyśmy się na siebie i jednoznacznie wzięłyśmy nutellę i dwie duże łyżki. I d razu nam się przypomniała Liam.

- Wiesz co jak spotkam go to się spytam czy to prawda, że się boi łyżek.

-Ok, trzymam cię za słowo- uśmiechnęła się.

-po 20:00-

-Dobra ja muszę iść, bo mnie mama zabije.

Wyprowadziłam ją do drzwi.

-Będziesz na lotnisku?- zapytałam.

-Na pewno. A o której lecisz?

-15.

-To będę.- przytuliła mnie i odeszła.

Zamknęłam drzwi szybko pobiegłam do pokoju. Miałam stracić to wszystko przez głupi wyjazd.

Pomyślałam o zaletach:

*zobaczę One Dierction na żywo

*wyjadę do Londynu

*pojadę co cioci, która tam mieszka

Zasnęłam, ale to dziwne, że nie wiem kiedy.

- Następny dzień-

Po 10 wstałam. Po porannej toalecie ubrałam pierwsze lepsze ciuchy, które leżały na wierzchu.

Potem zaczęłam się pakować na ten wyjazd, bilety położyłam na szafce nocnej. Spakowałam:

*2 T-shirty

*2 pary leginsów i tyle samo rurek

*2 sweterki

*vansy. Conwersy, jeszcze jakieś trampki

*błyskotki typu:bransoletki, kolczyki, naszyjniki

*rzeczy do codziennego funkcjonowania:laptop, telefon, słuchawki,

*coś do jedzenia

*potrzebne rzeczy typu:szczotka do włosów, zębów, kremy i różne mazidła

*rzeczy do make-up

No to chyba wszystko. Wiem, trochę dużo tego, ale wole mieć zawsze za dużo niż za mało. Więc jest godzina 13:00. Otworzyły się drzwi i weszła mama.

-Gotowa?-patrząc na dużą napakowaną walizkę powiedziała- czyli gotowa.

-No jak widać. Jedziemy?

-Tak.

Tata pomógł mi wynieść walizkę do samochodu. Zapięłam pasy. Czekała mnie godzinna przejażdżka do lotniska. Po kilku nudnych minutach zasnęłam.

Po jakimś czasie dżemania obudził mnie tata.

-Córuś trzymaj się. Będę za tobą tęsknic. Jak będziesz u cioci pozdrów ją ode mnie. PAA.

Przytuliłam się do niego i uroniłam kilka małych łez. Nie chciałam zostawić moich rodziców. Podeszłą Klaudia.

-Będę ją pilnowała do odlotu. Niech się pan nie martwi.

-Spoko. To pa-kiwnął ręką i pojechał.

-To trzeba teraz wszystko obgadać- zaczęła.

-No mów dalej

-Więc tak w wolnej chwili masz wchodzić na Skype lub dzwonić do mnie. I prze de wszystkim masz się nie smucić.

-Ok.

Siedziałyśmy w ciszy. Rozumiałyśmy się jak bliźniaczki. Nagle z rozmyślań wyrwał nas głos.

-Pasażerowie lotu 24 Londyn proszeni są do barierek.

-No to czas na mnie. Pa-przytuliłam się do niej mocno.

-Będę tesknić. Jak dojedziesz zadzwoń. PAA.-odpowiedziała.

Weszłam między barierki wyjmując bilet. Po oddaniu odprawy weszłam do samolotu i zajęłam swoje miejsce. Lot trwał 4h. Nie obyło się bez małych drzemek.

-Proszę zapiąć pasy, zaczynamy lądowanie.

Zapięłam posłusznie pasy. Potem wysiadłam, wzięłam swój bagaż i popatrzyłam na lotnisko. Z oddali szłam dość chuda osóbka, obok niej jakiś facet. Powoli przybliżali się. Chciałam uciekać, ale...

 -------------------------------------------------------------------

Po pierwsze przepraszam was za błędy literówki co tam jeszcze będzie. Pisałam to szybko.

Po drogie dziękuje za ponad 100 wejść. :)

A po trzecie :

Jeśli czytasz rozdziały to skomentuj. Nawet nie wiesz ja to daje dużo radości. :)

Następny rozdział dodam możliwie jaka najszybciej. Miłego czytania Ciao